ความรักของแม่ กับคำขอโทษของลูกที่ไม่มีโอกาสได้พูด

การที่เขียนบล็อกนี้เหตุผลคืออยากบอกแหล่งความรู้และบอกทุกๆคน จะได้มีประโยชน์บาง อีกเหตุผลหนึ่งอยากนำประสบการณ์ต้วเองมาเล่าให้ฟังจะได้รักแม่มากขึ้นครับ ขณะที่เขียนนี้แม่ผมเสียชีวิตแล้วครับ แต่ความรักแม่ยังอยู่กับผมรวมถึงความผิดที่ได้ทำไว้กับแม่ด้วย จึงเล่ามาเพื่อให้ทำช่วงเวลานี้ให้ดีทีสุดครับ
เรื่องที่หนึ่ง เกิดขึ้นประมาณ 5-6 ปีที่แล้ว เช้าวันปีใหม่ ผมถูกแม่ดุเรื่องอะไรจำไม่ได้แล้ว ผมโกรธ ผมเลยออกจากบ้านไปขับรถเล่น และชวนเพื่อนไปเที่ยวที่หัวหินเพื่อผ่อนคลาย ผมมีเพื่อนที่นั้น จึงเที่ยวที่นั้นทั้งวัน ออกจากหัวหินประมาณ 3 ทุ่มกว่า มาส่งเพื่อนที่สมุทรสาครประมาณเที่ยงคืน กะว่าจะกลับบ้านนอนเพราะเหนื่อยแล้ว ขณะนั้นมีโทรศัพท์จากที่บ้านดังขึ้นที่โทรศัพท์ของผม ผมรับสาย มีเสียงสั่นคล้ายกับจะร้องไห้พูดขึ้นว่า น้องอยู่ไหนกลับบ้านเถอะ มาม้าขอโทษ เสียงนั้นคือเสียงแม่ผม (แม่ผมเรียกผมว่าน้องเสมอครับ) ผมนิ่งสักครู่บอกว่าจะกลับตอนนี้ ตั้งแต่แม่ผมทะเลาะกันในตอนเช้า จนถึงเที่ยงคืนแม่ไม่ได้นอนเลยคิดว่าตัวเองผิด ทั้งที่เรื่องทั้งหมด ผมผิดเอง จนทุกวันนี้ยังไม่มีโอกาส ขอโทษและคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว
เรื่องที่สอง เกิดขึ้นประมาณปลายปีที่แล้ว แม่ผมป่วยแต่สามารถเดินได้เล็กน้อยแต่ช้า ประมาณ หนึ่งทุ่มท่านเดินไปเคาะประตูเพื่อเรียกผมกินอะไรสักอย่าง ตอนนั้นเล่นอินเตอร์เน็ตในห้อง ผมเดินไปเปิดประตู ปรากฏว่าประตูไปโดนหัวแม่ แม่ผมร้องว่าเจ็บมาก และเดินไปนั่ง ผมเดินไปขอโทษแบบที่เล่นที่จริง ผมรู้ว่าท่านเจ็บมากแต่ไม่โกรธผมเลย
เรื่องที่สาม เกิดขึ้นประมาณเดือนเมษายน ปีนี้ครับ แม่ผมผ่าตัดสมองประมาณกุมภาพันธ์ และอยู่ ห้อง ไอซียู ตลอด ทุกครั้งที่ผมไปเยี่ยม ผมพูดอยากให้ฟื้นเร็ว รักท่านมากๆ แต่ท่านไม่รับรู้แล้ว มีแต่น้ำตาลที่ไหลออกมาบางครั้งที่แสดงถึงความหวังที่จะฟื้นแต่มันก็ไม่เกิด แม่ผมจำเป็นต้องเปลี่ยนโรงพยาบาล หมอที่โรงพยาบาลบอกว่าแม่ผมจะมีชีวิตได้ 48 ชั่วโมงเท่านั้น แต่เราก็ผ่านช่วงนั้นมาได้ และประมาณ 1 สัปดาห์ ผ่านไป แม่ผมต้องย้ายโรงพยาบาลอีก เพื่ออยู่โรงพยาบาลใกล้บ้านจะได้ดูแลกันง่ายขึ้น ผมมาทำงานที่บริษัทตามปกติ น้องสาวโทรมาบอกย้ายเรียบร้อยแล้ว ผมกะว่าตอนเย็นจะไปเยี่ยม แต่ประมาณ 4 โมงเย็น น้องสาวผมโทรมาบอกอาการแม่แย่แล้ว ให้รีบมา ผมขึ้นรถมีโทรมาว่าแม่เสียแล้ว ผมไม่มีโอกาส ได้ดูท่านก่อนเสียชีวิตเลย ทุกครั้งที่ย้ายโรงพยาบาลผมจะไปด้วยเสมอ แต่ครั้งสุดท้ายผมขี้เกียจไปห่วงงานมากกว่า จนถึงวันสุดท้าย ก็ไม่มีโอกาสได้ขอโทษ
แม้แต่รถที่ผมขับตอนนี้แม่ผมนั่งไม่น่าเกิน 3 ครั้ง กลัวรถผมสกปรก ส่วนเพื่อนผมนั่งเป็นร้อยครั้งแล้ว
ดังนั้นอย่าได้ทะเลาะกับคนที่รักคุณที่สุดในชีวิต หรือ ทำให้เขาเจ็บ เพราะคุณจะไม่มีโอกาสขอโทษอีกเลย